André Rouvoet en Femke Halsema als wegbereiders van de sharia
Niemand schijnt er over te vallen dat we een religieuze fundamentalist in het nieuwe kabinet hebben opgenomen. De eerste publieke optredens van minister André Rouvoet geven ook geen aanleiding tot bezorgdheid. De man kan heel goed leven met andersdenkenden, heet daarom de atheïst Plasterk hartelijk welkom in ons midden en laat niet na te roepen dat hij het, gezien de beperkte omvang van zijn partijtje, niet passend en haalbaar vindt de normen en waarden van de christenunie aan het gehele Nederlandse volk op te leggen.
Dank je de koekoek, zou ik zeggen. We zijn al zover. Door in het zojuist gereed gekomen regeerakkoord te laten opnemen dat (trouw)ambtenaren hun eigen normen- en waardenpatroon mogen laten meewegen bij de bepaling of ze een homohuwelijk wel of niet willen afsluiten heeft Rouvoet en daarmee christelijk Nederland zijn eerste slag kunnen slaan. Het hek is al van de dam. Op het gebied van de door velen zo gevreesde vermenging van religie met de publieke sector is de eerste stap al gezet. Wie volgt?
Gelijke monniken, gelijke kappen, zullen ze bij andere godsdiensten denken. Onze imans bijvoorbeeld hebben zo hun eigen wensenlijstje: niks seculiere maatschappij met een moreel esperanto voor democratieën (Cliteur), niks afspraken over gemeenschappelijk gedragen normen en waarden in het seculiere Westen, niks Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (VN). Op naar de islamisering van het vrije Westen!
Het duurt niet lang meer voor we in het regeerakkoord zullen opnemen dat gewetensbezwaarde ambtenaren bij politie en rechtbank gewoon hun hoofddoekje mogen dragen, daarmee een mooi opstapje makend naar de invoering van de religieuze politie en de sjaria.
We mogen André Rouvoet dankbaar zijn dat hij de eerste stap gezet heeft op het laten binnensijpelen van religieuze stokpaardjes in het publieke domein en Femke Halsema voor haar strategisch inzicht dit te hebben laten passeren door haar weigering regeringsverantwoordelijkheid te dragen. Deze laatste constatering is eigenlijk zo verbazingwekkend dat je je moet gaan afvragen wat er nu werkelijk aan de hand is geweest. Was het angst voor het vervullen van een ministerschap, onwil om compromissen te moeten gaan sluiten, het prefereren van een comfortabele positie aan de zijlijn of misschien wel een welbewuste keuze om te kiezen voor man en gezin? In het laatste geval zouden we iets terugzien van de gespletenheid waar veel progressieven onder lijden: wel roepen dat vrouwen zich moeten emanciperen, maar zelf handelen als een christenunie-adept die de vrouw het liefst achter het aanrecht zet.
Wel duidelijk is dat Femke de Nederlandse seculier ingerichte democratie een slechte dienst heeft bewezen. Dat kunnen we haar nu en in de toekomst – ben ik bang – blijven verwijten…….