Verkiezingen voor de Franse president
Als jij het nieuws niet opzoekt, zoekt het nieuws jou wel op. Gisteren was het weer zover.
Ik had een kennis gewezen op het bestaan van mijn weblog, maar hem ook gewaarschuwd voor de polemische schrijftrant van mijn stukjes – iets waar niet iedereen van gecharmeerd raakt. Per e-mail bereikte mij even later inderdaad een geschrokken reactie, maar desondanks beginnen we elkaar toch te begrijpen, heb ik het gevoel.
De kennis verkeert vaak in kunstenaarskringen en vertelde me dat hij zojuist per e-mail door zijn Franse kunstbroeders gewaarschuwd was voor het gevaar Sarkozy. In een naschrift stond de zin: et toi: qu’est-ce que tu penses? Een kei ben ik niet in Frans maar dit zinnetje kon ik nog wel duiden. En natuurlijk kon ik het weer niet laten te moeten reageren (dat begint inderdaad een afwijking te worden, maar soit, waarom zou mij dat moeten deren?).
Origineel ben ik niet in mijn e-mail, die ik hieronder afdruk. Bovendien ben ik aan de late kant, want de verkiezingen in Frankrijk worden vandaag gehouden. Nog onbeduidender wordt het stukje nu ik zojuist in Buitenhof kennis heb kunnen nemen van de gedachten die de in Parijs wonende Adriaan van Dis over de verkiezingen ten beste gaf. Die komen aardig overeen met hetgeen ik te berde breng. Daarbij komt dat ik ook nog even van Buitenhof kon wegdraaien toen oud-minister en koopman Frans Andriessen aan zijn draaikonterij over handelsbetrekkingen met China begon, waardoor ik bij toeval midden in een discussie op de NMO terechtkwam, waarin onder leiding van een uitstekende allochtone gespreksleider een boekje over fundamentalistische moslimjongeren werd besproken dat zojuist door twee frisse moderne meiden op de markt was gezet. Ook hier trof ik een bevestiging van mijn veronderstellingen aan.
Kortom, onderstaand stukje komt als mosterd na de maaltijd en kan daarom veilig worden geplaatst. Alleen op mijn voorspelling dat Sarkozy met meer dan 20% van Royal zal winnen (en waarmee links Frankrijk verpletterend zal worden verslagen) ben ik nog te pakken.
HET EMAILBERICHT
Amice,
Daar ben ik weer, want door je PS-je voel ik me uitgedaagd mijn mening te moeten geven. Nu heb ik ook de wijsheid niet in pacht, maar maat- schappelijk geïnteresseerd ben ik wel (zei hij in alle bescheidenheid), dat is een kwaal waar meer mensen in mijn familie last van hebben (gehad)…
Over Frankrijk weet ik niet zo veel, niet meer tenminste dan wat een ander ook kan lezen in kranten of op de tv kan zien. Dat neemt niet weg dat ik wel durf te beoordelen dat de verkiezingen morgen van groot belang zullen zijn, niet alleen voor de Fransen zelf maar zeker ook voor het uitdijende Europa.
Fransen zijn een apart volk, graag bereid tot discussie, artistieker en breder ontwikkeld dan wij (lompe) Nederlanders, vind ik. Hiermee is ook hun aandacht voor de politiek verklaard, die bijna altijd resulteert in een hoge opkomst bij verkiezingen (je begrijpt dat ik even wat aardigs over de Fransen moet zeggen voor het geval jij dit berichtje voor mij in het Frans gaat vertalen…).
Ik denk dat het land op een tweesprong staat, want er moet daar echt iets veranderen: het heeft tot nu toe teveel in zichzelf gekeerd en in het verleden geleefd, lijkt me. Het socialisme (en niet te vergeten het communisme) heeft in Frankrijk nog steeds – veel meer dan bij ons – een grote aanhang die echter, zoals overal in Europa, aan het afkalven is. Ik zie bij deze partijen dezelfde verschijnselen als bij links Nederland van vóór de periode Fortuyn: heel veel goedwillendheid, maar ook een enorm gebrek aan analyserend vermogen en opvallend veel politiek correct gezwatel. Hier heeft dat vijf jaar geleden geleid tot een bijna-revolutie en een bijna-ontmanteling van de PvdA (die tot op de dag van vandaag voort duurt, want links Nederland heeft nog steeds haar juiste koers niet kunnen vinden). Het is daarom ook heel onverstandig van Royal geweest een dag voor de verkiezingen zo hard uit te halen naar Sarkozy. Dat deed minister-president Kok ook vlak voor de verkiezingen, enkele jaren terug. En zoals we weten heeft dat helemaal verkeerd uitgepakt. Iets soortgelijks zou morgen ook in Frankrijk kunnen gebeuren, dus verbaas je niet als straks blijkt dat het verschil tussen links en rechts (laten we dit verkalkte begrip voor het gemak maar even blijven gebruiken) geen 10 maar misschien op het laatste moment wel tot 20% zal aangroeien: Sarkozy gaat de verkiezingen morgen op zijn sloffen winnen!
De problemen waar Frankrijk mee kampt betreffen allereerst de inrichting van hun economie met een grote staatsschuld, heel veel jeugdwerkloosheid, een enorm ambtenarenapparaat, riante werktijden, te hoge minimumlonen, veel te solide arbeidscontracten voor met name jongeren (die daarom moeilijk aan het werk komen), kortom een economie die veel te nationaal en planmatig is ingericht en waarin de mondialisering stelselmatig wordt verzwegen – maar ook voor Frankrijk zal dit eens een niet te keren verschijnsel blijken te zijn.
Verder hebben de Fransen – net als bij ons – te maken met een grote geïmporteerde onderklasse, die door cultuurverschillen en een daarmee gepaard gaande grote fanatieke aanhang bij een de moderniteit schuwende religie alleen maar op grotere achterstand zal geraken. Het zou de taak van de Franse politiek en de toekomstige president moeten zijn juist deze groepen immigranten er op te wijzen dat onze Westerse welvaart vooral dankzij onze seculariteit, een vrije pers, een ondernemingsgewijs georganiseerde productie en – niet in de laatste plaats – dankzij het bestaan van een volledige vrijheid van meningsuiting (waarbij ook godsdiensten bekritiseerd mogen worden) verkregen is. Dat wordt wel eens vergeten.
Problemen los je niet op door ze af te kopen met tot in lengte van dagen durende uitkeringen voor al die tot kanslozen gemaakte mensen. Ook niet door de wijken op te knappen (alhoewel daar in de kern niks mis mee is). Of door overal maar hoofddoekjes te tolereren, tot straks bij de rechtspraak en de politie aan toe: het opstapje naar de sjaria en de religieuze politie kan dan zo worden gemaakt….
Integendeel, het wordt tijd dat de nieuwe Franse president de moed opbrengt de effectief gebleken Westerse cultuur opnieuw uit te dragen en het tot nu toe gangbare cultuurrelativisme af te zweren, want al dat andere geneuzel leidt tot niets.
De oplossing ligt voor de hand en die is (inderdaad, we hoorden het Kok eerder al roepen – hierin was hij wel visionair): werk, werk en nog eens werk. Ook als dat betekent dat we straks onze groeiende onderklasse, die hier allang niet meer aan de bak komt, in Polen of een ander ex-communistisch Europees land aan het werk moeten zetten, want daar zit men wel om werknemers verlegen die nu nota bene uit China worden geïmporteerd. Daarmee zetten we meteen het item van de mondialisering op het Franse menu, waarmee het navelstaren kan worden beëindigd.
Met deze laatste provocerende – maar wel bijdetijdse – opmerking lijkt het me niet zo moeilijk de meest geschikte presidentskandidaat voor Frankrijk aan te wijzen: dat moet een onconventionele, energieke president zijn die van mij ook uit Hongarije mag komen. U raadt het al: dat is Sarkozy !